5. Powiedz, że ją kochasz

Sergi wszedł do pokoju, który dzielił z Muniesą, z zamiarem rzucenia się na łóżko. Taki miał plan. Plan konkretny i prosty jak drut. Szkoda tylko, że nie przewidział drobnej niedogodności - jego łóżko było już zajęte. Rozwalił się na nim Thiago. Tylko - kiedy? Była dopiero dziewiąta rano, więc kumpel powinien jeszcze spać. Co najmniej z pół godziny.

W swoim łóżku.

A przecież rano, gdy Sergi wymykał się z hotelu wszystko było na swoim miejscu. Więc o co do cholery tu chodziło?

Podszedł i kopnął Thiago w kostkę, a w tym samym momencie doszło do jego uszu jakieś smocze ziewanie.

Muniesa. Ten człowiek chyba nie potrafił zachowywać się tak, żeby wiochy nie robić.

- O - uśmiechnął się głupawo. - Jesteś.

- Jak widać.

- To Thiago już może iść - stwierdził nieco od rzeczy Marc.

- A co? Ty się boisz sam spać czy jak?

- Nie. Ale ciebie rano nie było - Muniesa ziewnął rozdzierająco - i on przyszedł, dobijał się tak długo, aż mnie obudził i powiedział, że widział jak poszedłeś na randkę o szóstej rano i że będzie na ciebie czekał i o wszystko wypyta. No to mu kazałem, żeby sobie klapnął. A jak sobie klapnął, to chyba usnął. Ja tam nie wiem. Ja spałem - zakończył, uśmiechając się rozbrajająco.

- Aha. Fantastycznie. Ej! - Sergi szturchnął Thiago w ramię. - Wstawaj już, co?

Alcantara mruknął coś niewyraźnego i przewrócił się na drugi bok.

- No do cholery, to jest jakaś paranoja. Czy ty masz zamiar się tu przeprowadzić? Ej!

- No co? - Thiago wreszcie otworzył oczy i podparł się na łokciu. - Ej? Co ci się stało?

Bo faktycznie, Sergi zakończył przygodę na plaży z podbitym okiem.

- A, to. Nic takiego.

- No jasne. Chyba ta nasza Belen jest bardziej drapieżna niż się na pozór wydaje.

- To akurat nie ona.

- Nie? A która?

No to co miał zrobić - opowiedział Alcantarze o porannym incydencie.

- Ale jaja - skwitował Thiago. - Taki z ciebie rycerzyk?

- Daruj sobie.

- Niech ci będzie. Chodź na jakieś śniadanie. Nie jadłem nic od wczoraj - zakończył błyskotliwie brunet.

Po południu wybrali się na miasto. Ale sprawdziło się poranne przeczucie Belen - zapowiadała się absolutnie fantastyczna burza. Błyskało pierwszorzędnie i pojawiły się pierwsze pioruny. A oni całą piątką szli sobie środkiem chodnika.

- Ej nie, chłopaki, wejdźmy gdzieś, naprawdę. Ja nie chcę być potem spalona jak jakaś frytka jak mnie piorun trzaśnie - stwierdziła w pewnym momencie dziewczyna.

- Dobrze gada - zaśmiał się Thiago. - Miły lokal, piwo i oglądamy sobie jak planetka mruga.

Weszli więc do jakiejś przyjemnie wyglądającej knajpki i zamówili stosowną ilość złocistego napoju. Było przyjemnie i klimatycznie.

- Wychodzę na chwilę, zaraz wracam - Sergi wstał od stolika.

- A co - idziesz się odlać? - wrzasnął za nim Thiago. Blondyn tylko odwrócił się i popukał w czoło, natomiast Muniesa dostał niekontrolowanego napadu śmiechu.

- Czy jemu się coś stało? - Bartra wskazał palcem na swojego imiennika i dodał - ej, niech ktoś tego frajera zawoła, bo to jego zaraz zesmaży na piękną frytkę.

Ale jakoś nikt się do tego nie rwał.

Wobec tego Belen podniosła się i ruszyła w kierunku drzwi. Bo fakt, szkoda by było takiej ładnej frytki.

Sergi stał przed lokalem i najwidoczniej zachwycał się tym, jak w przeciągu kilku chwil zmienił się krajobraz słonecznej Majorki w Majorkę, której niebo pokrywały ciemne, gęste chmury, co chwilę rozdzielane błyskawicą, jak pod wpływem wiatru uginały się drzewa i jak ludzie uciekali przed zbliżającą się burzą.

- Hej - powiedziała miękko, stając koło niego. - Chodź już do środka.

- Przysłał cię Bartra? - uśmiechnął się do niej.

- Skąd wiesz? - zdziwiła się szczerze.

- Przyzwyczaiłem się po prostu - stwierdził Sergi. - Jemu się wciąż wydaje, że mam dziesięć lat. Jest gorszy niż moja matka.

Belen uśmiechnęła się pod nosem. Niż jej matka na pewno też.

- Słuchaj - odezwała się. - Chyba ci jeszcze nie podziękowałam. Wiesz, za to, co było rano.

- Drobiazg.

Zabrzmiało to tak, jakby był co najmniej jakimś Supermanem albo innym rycerzem, który codziennie ratuje uciśnione dziewice.

- Ale i tak dziękuję.

- Spoko - odpowiedział Sergi. I dodał - A ja cię chciałem przeprosić. Za... za to na lotnisku i w ogóle.

I w ogóle. Nie do końca była pewna, co się pod tymi słowami kryło, ale bez problemu mogła to sobie dowolnie zinterpretować. Ich znajomość obfitowała w sytuacje, za które Sergi mógłby przepraszać.

- Jasne.

Po tych słowach nastąpiła cisza. Stali obok siebie i spoglądali na ten pędzący świat, który natura postanowiła w specyficzny sposób na chwilę zatrzymać. Belen nie miała pojęcia o czym myślał Sergi, ani Sergi - o czym myślała Belen. A jednak oboje odczuwali, że są w tej chwili sobie bliżsi niż kiedykolwiek wcześniej.

W pewnym momencie Sergi westchnął głęboko, po czym objął dziewczynę ramieniem.

Zadrżała.

Natychmiast cofnął rękę.

- Przepraszam.

- Nie ma sprawy.

Chyba każda ich rozmowa musiała wypadać równie fascynująco. Tak. Nie. Spoko. Jasne. I inne takie wysublimowane zwroty.

- To co, idziemy?

- Chodźmy.

No właśnie.

- No co, misiaczki, znów postanowiliście znokautować jakiegoś miejscowego playboya, że was tak długo nie ma? - tymi słowami powitał ich Thiago.

Sergi i Belen spojrzeli po sobie i uśmiechnęli się nieznacznie.

- Thiaguto, czy ty przypadkiem nie powinieneś zadzwonić do Julii? - zapytał wymownie Bartra.

- Nie. A wiesz - dlaczego?

- Nie wiem. Oświeć mnie.

- Bo ona tam ma teraz wieczór panieński - odpowiedział Alcantara.

- Co?! - wrzasnęli pozostali panowie w składzie Sergi i Marc razy dwa.

- Ale że co? - zapytał zdezorientowany Thiago.

- Żenisz się? - krzyknął Bartra.

- Co?! - odpowiedział w podobnej tonacji Alcantara.

- No przecież Julia ma wieczór panieński.

- Tak... Ale nie swój przecież!

- O Boże... - z głośnym świstem wypuścił powietrze z ust Muniesa. - Ty taki zabawny nie bądź, bo na ostrym dyżurze wyląduję.

- Czy ja komuś mówiłem, że to jej wieczór? - oburzył się Thiago. - No chyba nie bardzo. Albo może ja mam jakąś amnezję, to nie wiem. Ale po co od razu te pretensje, co? Jakby się ktoś z was chciał na przykład z Belen żenić, to ja bym się nie sprzeciwiał. A tu proszę, wystarczy coś powiedzieć i już na człowieku psy wieszają. I za co - ja się pytam? Za co? Nawet na kumpli już liczyć nie można i ewentualną akceptację twoich życiowych wyborów. A przecież wam by to chyba żadnej różnicy nie robiło, nie? Co za ludzie.

Przez chwilę wszyscy wpatrywali się w Thiago z szeroko otwartymi oczami. I jeszcze szerzej - ustami. I nikt za bardzo nie wiedział, o co mu właściwie chodziło.

- Ale... - odezwała się ostrożnie Belen - wszystko w porządku, tak?

Thiago spojrzał na nią zbolałym wzrokiem.

- No właśnie nie!

- Nie?

- Nie. Bo... no kurde. Ja bym... No chciałbym się jej oświadczyć no. Tylko kurde nie wiem, jak się do tego zabrać.

Belen odetchnęła z ulgą. Czyli jednak wszystko z nim w porządku. Stres się po prostu różnie u ludzi objawia. Niektórzy nie mogą nic jeść. A inni nieświadomie robią z siebie debila przed znajomymi.

Thiago swoimi słowami niezamierzenie wywołał lawinę. Lawinę dobrych rad.

- Kup pierścionek.

- I kwiatki.

- Najlepiej róże.

- Czerwone.

- Ale mogą być inne. Jak Julia lubi.

- Chyba że jej wszystko jedno.

- Na pewno nie.

- Myślisz?

- Dziewczynom nigdy nie jest wszystko jedno.

- Skąd wiesz?

- Bo jak patrzy w lustro, to mu nie jest wszystko jedno.

- Ahaha. Nieśmieszne.

- Do restauracji ją zabierz.

- Albo do kina.

- Co ty pieprzysz?

- Źle? To do parku.

- Taa. Najlepiej na ławeczce koło żula. Romantycznie będzie.

- To do siebie po prostu.

- I jej powiedz, że ją kochasz.

- Tylko jej nie przestrasz.

- Co?

- No ja bym się przestraszył, jakby mi Thiago powiedział, że mnie kocha.

- Ja pierdolę.

- Właśnie.

- A potem seks.

- Pamiętaj. To najważniejsze.

- No chyba że się nie zgodzi.

- Fakt. Wtedy nawet seks ci nie pomoże.

- Bo go nie będzie.

- Nie ma szans.

- Zupełnie.

- Ale nie martw się.

- Dokładnie.

- Przecież miliardy kobiet codziennie odrzucają oświadczyny.

- Nie jesteś jedyny.

- A najwyżej spróbujesz jeszcze raz.

- No. A jak cię znowu nie będzie chcieć - to jeszcze raz.

- Właśnie. Do trzech razy sztuka.

- Tak. Ale jak za trzecim się nie zgodzi, to już koniec.

- Mogiła.

- Będziesz musiał szukać innej.

- Ale gdzie ty taką głupią znajdziesz.

- No właśnie.

- Ekhem-khem... Panowie - przerwała im w końcu Belen, bo już sama przestała nadążać za tym, co ci idioci pieprzyli. - Chyba się trochę zagalopowaliście, nie?

- Możliwe - zgodził się Muniesa po namyśle.

- Bardzo możliwe - przyznała Belen, patrząc na biednego Alcantarę, którego chyba pierwszy raz w życiu ktoś przegadał, co - nie dało się ukryć - bardzo kiepsko zniósł. - Niech ktoś lepiej zamówi jeszcze jedną kolejkę.

__________

Kumple tacy pomocni.

Uszanowanko.