9. Teoria bez praktyki jest gówno warta

- Halo, pani redaktor, czy można panią podrzucić do pracy? - Sergi mimowolnie uśmiechnął się, spoglądając do lustra i zadając Belen przez telefon - w gruncie rzeczy - bardzo istotne pytanie.

- Myślę, że nie ma takiej potrzeby - usłyszał w odpowiedzi i mina mu zrzedła. Zdecydowanie.

- A-aha.

- Stało się coś?

- Nie. Nic.

- Po prostu wydaje mi się, że skoro mam do pracy dziesięć minut spacerem to naprawdę nie musisz mnie zawozić - wytłumaczyła się blondynka.

Sergi walnął się otwartą dłonią w czoło, czerwieniąc się po czubki uszu. Boże, jaki z niego debil.

- Sorry, straszny ze mnie debil - zwerbalizował swoje przemyślenia.

- Bez przesady. Musiałeś mieć fajną minę, tak przy okazji - wręcz usłyszał w jej głosie, jak się uśmiecha i zaczerwienił się jeszcze bardziej. Burak. Oto, czym teraz był. - Hej, jesteś tam?

- Co? A tak, tak... Jestem.

- No to dobrze. Słuchaj, muszę kończyć. Może zadzwonię później. Do zobaczenia.

- Cześć - powiedział zrezygnowany, odsuwając telefon od ucha i siadając wprost na ziemi. Super. Świetnie. Zajebiście.

Oto po raz trzy tysiące dwieście siedemdziesiąty ósmy w swoim życiu zrobił z siebie absolutnego kretyna.

- Czy ty wiedziałeś, że jestem totalnym idiotą? - Roberto zapytał Bartrę, wiążąc buty przed treningiem.

- Owszem - potwierdził Marc z niezachwianą pewnością.

- Ja też! - wrzasnął gdzieś z drugiego końca szatni Pique. No do cholery czy on ma jakieś przewrażliwione organy słuchowe?

- Co też? - chciał się koniecznie dowiedzieć Alves.

To już koniec - pomyślał Sergi - i właściwie niewiele się pomylił.

- Roberto się przyznał do niesprawności umysłowej - wytłumaczył mu uczynnie Gerard.

Tak. No wszystko jasne. Weź się człowieku odezwij w szatni pełnej ludzi.

- Mhm. A to jakiś specjalny powód wystąpił, że sobie uświadomiłeś to, o czym wszyscy wiedzieli od dawna? - dociekał Dani.

- Love is in the air... - zaczął Neymar, kręcąc bioderkami na środku pomieszczenia.

- Oślepłem! - wrzasnął Alves. - I ogłuchłem! Weźcie to-to stąd!

- No co? - bronił się Neymar. - Przecież ja ci tylko na pytanie odpowiadam.

- Która to? - zainteresował się nagle Dani. I przy okazji połowa szatni. A właściwie cała.

- Jest to drażliwy temat - zaczął Bartra - ponieważ Sergi wypiera ze swej świadomości ten fakt. Może zresztą nie jest to tak całkiem pozbawione sensu, gdyż pomoże mu to uniknąć nieuniknionego rozczarowania. No bo sami pomyślcie - która by go chciała?

- Ja pierdolę... - jęknął sam zainteresowany.

- Ale mogę wam powiedzieć - kontynuował Marc - że tu następuje właśnie największe zaskoczenie mojej porywającej historii, gdyż może się okazać, że właśnie znalazła się taka, która go zechciała.

- Która to? - powtórzył Alves, nie bawiąc się w podchody.

Marc westchnął głęboko i powiedział:

- Belen Rodriguez.

A co było potem, tego już Sergi nie wiedział. Wolał wyjść z szatni przed całkowitym rozbiorem na czynniki pierwsze jego życia prywatnego.

To był trudny trening. Zwłaszcza, że nikt go nie uprzedził, że pod koniec pojawi się na nim Belen. A pojawiła się. I już w dupie miał sam fakt, że kumple raczyli go niewybrednymi żarcikami w stylu nie martw się, jak teraz nie strzelisz, może ci się wieczorem uda, on był w gruncie rzeczy do takich tekstów przyzwyczajony. Ale Chryste, gdyby Belen to usłyszała...

- Na koniec pięć kółek, panowie i macie spokój - usłyszał komendę trenera.

Taa... Spokój. Wtedy to się dopiero zacznie.

Przeczucie go nie myliło. Schodząc z murawy nawet nie patrzył się na piąty rząd trybun - stałe miejsce urzędowania dziennikarki. Ten dzień był od początku pasmem jego genialnych wystąpień, więc wolał już w ogóle więcej ust nie otwierać.

Natomiast gdy wyszedł ze stadionu na parkingu czekała na niego... Belen.

- Cześć - powiedział niepewnie, podchodząc do niej.

- Stało się coś? - spojrzała na niego z troską.

- Nie, nic. Tylko boję się w ogóle odezwać, bo znowu pierdolnę jakąś mądrością.

Blondynka roześmiała się.

- Daj już spokój, co? Przewrażliwiony na swoim punkcie jesteś.

- Tak?

- Tak - odpowiedziała Belen z mocą. - Zdecydowanie. Poza tym, wiesz, ja chętnie z tej podwózki do biura bym teraz skorzystała, więc jeśli byś miał chwilę, to...

- Mam. Chwilę. Pięć. Trzydzieści pięć. Ile tylko chcesz - zapewnił ją.

- No to świetnie. Gdzie stoisz?

- Poczekaj, Belen. Jeszcze jedno. Dziękuję - pocałował ją w policzek.

- Za co mi...

- Co tak kiepsko, Roberto?! Gorzko, gorzko... - minęli ich Alves z Neymarem.

- Ja pierdolę...

- Nie no, ja się w gruncie rzeczy z nimi zgadzam... - błysnęła szelmowskim uśmiechem Belen.

- Na pewno? - spytał zaskoczony.

- Na pewno.

- Cóż... skoro tak stawiasz sprawę - przyciągnął ją do siebie, bez zbędnych ceregieli wpijając się w jej usta.

- Wiecie co, misiaczki - przerwał im, skądinąd całkiem przyjemną, chwilę Bartra. - Gdybym nie był waszym najlepszym przyjacielem, doradcą i powiernikiem rozterek waszych małych serduszek, to chyba bym się zerzygał. Ale jako że nim jestem, to powiem - na zdrowie, dobierajcie się do swoich przełyków bez krępacji. Tutaj wcale nie ma żadnych ludzi z aparatami.

Sergi podrapał się po głowie.

- No dobra, coś w tym jest. Na którą masz być w tej swojej pracy?

- Na dwadzieścia minut temu - odpowiedziała Belen. - Ale cóż, zatrzymały mnie tu przecież obowiązki służbowe.

- No naturalnie - przytaknął jej Bartra. - Jakby co, ja wszystko potwierdzę. A tymczasem czy mógłbym się może wbić do was na krzywy ryj? Bo moje autko się aktualnie naprawia, a komunikacja miejska mnie nie pociąga specjalnie.

- A co ja z tego będę miał? - zapytał podejrzliwie Roberto.

- Piwo - odparł z przekonaniem Bartra.

- Dobra, wchodzę w to.

- Boże, ja się nawet nie spodziewałam, że faceci są tacy łatwi w obsłudze - Belen pokręciła z niedowierzaniem głową.

- Ej, ej, jacy: łatwi? - oburzył się Marc. - Łatwa to może być laska Fabregasa.

- Racja - przytaknął Roberto.

- Okej, poddaję się. Bierzemy tego pasożyta?

- Jakiego pa... - zaperzył się Bartra.

- Bierzemy - potwierdził Sergi. - A ty się nie rzucaj, bo zaraz zmienimy zdanie.

- No dobra, na serio jest tak słodko czy tylko tak wygląda?

Piwo było gorzkie, zimne i niezbyt tanie, swoją drogą.

Ale co tam, raz się żyje.

I przy okazji zarabia grubą kasę.

- Jest zdecydowanie lepiej - uśmiechnął się Sergi.

- Ja pierdolę... - Marc wywrócił oczami.

- Dobra, dobra. Nie rób min, bo to wszystko przecież twoja wina. Swatka z ciebie całkiem przyzwoita.

- A racja - zgodził się nagle Bartra. - Powinienem mieć jakieś profity w takim razie z tej waszej całej miłości.

- Nie rozpędzaj się z tymi określeniami - zastopował kumpla Roberto.

- Że co niby masz na myśli? - zapytał Marc, dość zaniepokojony, swoją drogą.

- Nic. Po prostu nie lubię takich szumnych nazw - wzruszył ramionami Sergi.

- To jak - nie kochasz jej? - naciskał brunet, a oczy otwierały mu się coraz szerzej.

- Miłość... Czym jest miłość? Wiem, że mi na niej zależy, ale wolę nie rzucać słów na wiatr - powiedział Roberto i mocno się zaczerwienił.

- Znalazł się Coelho dla ubogich - parsknął Marc, trochę jednak uspokojony. - Lepiej za dużo nie myśl, bo ci to nie bardzo wychodzi. Nie po to wam organizowałem wakacje i kazałem ciągle na siebie wpadać, żebyście mi teraz takie numery odstawiali. Już ja wiem, że ty ją kochasz.

- Fajnie, że znasz mnie lepiej niż ja sam - Sergi upił łyk piwa.

- Faktycznie. Całkiem fajnie... - Marc na chwilę się zawiesił, wgapiając się w tyłek przechodzącej kelnerki.

- No nie - pokręcił głową Roberto. - I ty mnie będziesz pouczał w kwestiach damsko-męskich.

- Co? A no. Teoretykiem akurat jestem dobrym.

- Tsaaa... Teoria bez praktyki jest gówno warta.

__________

Ciąg dalszy historii tej dwójki. A właściwie to nawet trójki. Ja tam nie jestem pewna, czy to nie Bartra jest przypadkiem głównym bohaterem ;) Dużo już tu nie będzie, ale mam nadzieję, że zechcecie czasem zaglądnąć.